Kronika zdjęć DA

kalendarium

Trybsz 2005/06
Wyjazd sylwestrowy
26 grudnia 2005 - 3 stycznia 2006
ABY OBEJRZEĆ ZDJĘCIA KLIKNIJ NA PONIŻSZY OBRAZEK!

Była już bardzo późna godzina. Noc była mroźna. Dworzec Wschodni nie należy do najprzyjemniejszych miejsc o tej porze roku, jeśli w ogóle o jakiejkolwiek należy. Na peronie kilka znajomych twarzy, choć większość zdecydowanie obca. Ktoś się spóźnia; musi jeszcze kupić bilet. Tłum ludzi, z których część przemieszcza się z jednego końca szarego i śmierdzącego peronu na drugi, myśli tylko o jednym: jak najszybciej dopchać się do pociągu i zająć przedział. Nagle hasło przez semafor i pociąg wjeżdża na peron. Wyścig się rozpoczął. Prędzej. Byle dorwać przedział albo chociaż jakieś wolne miejsca siedzące. Pospiesznie przepychamy się między ludźmi, niejednokrotnie doprowadzając ich do niemalże namacalnej wściekłości. Siadamy. Rozdzieleni po całym pociągu po kilka osób w przedziale. Chwila odpoczynku po wyczerpującej gonitwie i kłótniach na korytarzu. Szybko, ktoś znalazł przedziały na końcu pociągu. Wszyscy zgodnie przepychamy się przez zatłoczone korytarze do trzech umieszczonych obok siebie kojców. Upychamy się. Można już odetchnąć... Przedział nie jest najwygodniejszy. Ogrzewanie popsute: albo jest za ciepło, albo w ogóle nie grzeje. Teraz możemy się poznać. Jeszcze obcy, przedstawiamy się sobie nawzajem, odsłaniając trochę swojej historii. Po paru godzinach rozmów o wszystkim, przedział zasypia. Pozostałe dwa już śpią, choć z pewnymi wyjątkami, nie wykończonymi trudem podróży. Pewnie i ja bym spał, gdyby nie ten wszechpanujący, niezwykle drażniący nozdrza zaduch Musieliśmy zamknąć okno, gdyż siedzącym przy drzwiach zrobiło się zimno; ja miałem wątpliwą przyjemność siedzenia przy grzejniku. Nie wytrzymałem, musiałem wyjść z przedziału. Mimo że nie było ciepło na korytarzu, wolałem to, aniżeli siedzenie i zastanawianie się, kiedy górna część układu oddechowego odmówi mi posłuszeństwa. Wreszcie zaczęło świtać. Pozwoliłem sobie na powrót do klatki, która przez wielu uznawana jest za niewiarygodnie wygodny środek transportu. Ogrzewanie chyba znowu się wyłączyło, bo nie odczułem już tego morderczego gorąca. Została jeszcze tylko godzina z niewielkim hakiem i można było opuścić pociąg. Dojechaliśmy do Nowego Targu.

Dla większości obozowiczów podróż chyba nie była tak uciążliwa. Przynajmniej takie robili wrażenie. Wszystkim dopisywał dobry humor, którego nie zmroził nawet spacer na dworzec przy temperaturze wybitnie ujemnej (dałbym głowę, że było minus piętnaście). Powoli docierało do mnie, że warto było się tłuc pociągiem taki kawał drogi. Jeszcze tylko krótka podróż autobusem i byliśmy na miejscu. Szybko rozładowaliśmy plecaki z auta (pilnie obserwowani przez starszą panią, pod której oknem zatrzymał się bus) i przeszliśmy do miejsca docelowego naszej podróży, przez niektórych - nie wiem czemu - nazywanego bazą. Agatka rozdzieliła pokoje i po krótkim śniadaniu, żeby nie tracić dnia, połowa ekipy, która tak naprawdę stanowiła znaczną większość, pojechała na stok, a druga "połowa" poszła na spacer. O ile do tej pory nie mogłem określić mojego położenia mianem szczęśliwego, o tyle teraz miało się wszystko zmienić. Tak rozpoczęliśmy nasz ekscytujący i pełen Bożej miłości pobyt w wiosce o niezwykle tajemniczej nazwie Trybsz. (...) - zapis neurologiczny uczestnika wyjazdu Jakuba K.

Ten wyjazd był dla mnie nowością pod wieloma względami: nowy duszpasterz, nowe duszpasterstwo i nowi ludzie. Choć wiedziałem jak mniej więcej wygląda taki wyjazd, byłem zaskoczony panującą na nim wyjątkową atmosferą. Możecie zapytać, co mogło być takiego wyjątkowego? W gruncie rzeczy nic. Szara codzienność wyjazdowa, jeśli można by tak rzec. Rano - jak to zwykle bywa z dominikanami - jutrznia, śniadanie, a potem część grupy wyjeżdżała na stok, a druga część, choć mniej liczna, wybierała się na pieszą wycieczkę po tamtejszych terenach. Wieczorem, po powrocie do bazy, kolacja i msza albo msza i kolacja - w zależności od dnia - i tak przez cały tydzień. Plus, wieczorne integracje: picie piwa i grzanego wina oraz zabawy pt. "Owoce", czyli "uderz Jarka" i "posiedźmy w koło", czyli "dowcipy o orzeszku". I jakbym mógł zapomnieć o wspólnym śpiewaniu... Choć są to ciekawe zajęcia i nieco zbliżające, to - tak na dobrą sprawę - nie budowały nadzwyczajnego klimatu. Był to kolejny wyjazd z postaciami o zróżnicowanej osobowości. Więc czemu napisałem, że był to ekscytujący wyjazd? Kruczek kryje się między wierszami, a raczej między osobami. Genialną atmosferę tego wyjazdu stworzyliśmy my sami - uczestnicy. To jak się do siebie odnosiliśmy, patrzyliśmy na siebie, jak się rozumieliśmy i to, o czym rozmawialiśmy podczas śniadań i kolacji - kto był, ten rozumie. To jak wspólnie potrafiliśmy sobie umilić czas na stoku (niezapomniany "granat" i "ochrona prezydenta") oraz to jak prowadziliśmy płomienne dyskusje na szlaku, który bywał często trudnym przeciwnikiem. Duże poczucie humoru u naszych kompanów i kompanek obu grup dawało siły do przetrwania cięższych momentów. Do tego należy dodać kazania O. Janusza, który okazał się być osobą niezwykle otwartą zarówno na drugiego człowieka jak i na ducha świętego. A trzeba tu zaznaczyć, że w pierwszym kontakcie nie sprawia wrażenia osoby empatycznej. "Jak zobaczyłem Ojca na dwudziestce po raz pierwszy skojarzyłem tę posturę boksera i twardy glos z ojcem chrzestnym albo Alem Capone. Czułem się tak, jakby ktoś mi sugestywnie mówił, że albo będę pobożny albo za rogiem klasztoru wielki gościu spuści mi łomot. A tu nagle okazało się, że z Ojca wrażliwy człowiek, a to co Ojciec głosi, jest poruszające i słucha się tego w skupieniu." - Michał Bogucki uczestnik wyjazdu. To wszystko sprawiło, że dało się odczuć Bożą miłość, która - za przyczyną Ducha Świętego - napełniała nasze serca i pozwoliła pogłębić nasze relacje oraz zawiązać nowe przyjaźnie. Dodatkowo, przez cały wyjazd towarzyszył nam św. Jan w swojej ewangelii, co myślę, że też nie odbiło się bez echa w naszych relacjach. Wielka radość, która wręcz emanowała z obozowiczów, była tego żywym przykładem. I choć zdarzały się drobne nieporozumienia, jak choćby próba znalezienia miejsca na nocną integrację i pogodzenie tego z osobami, które chciały już spać albo zgubienie trasy podczas spaceru, to wydaje mi się, że ten wyjazd pozostanie na długo w pamięci zarówno mojej jak i pozostałych "Trybszan" jako pełen miłości, radości i przyjaźni.

Megauścisk dla wszystkich "Trybszan".

Kuba Bardzo Wdzięczny

oprac. Kuba K.
data udostępnienia na stronie: 16.05.2006

fot. ślimor, Adam, Kabi, Doro