Kronika zdjęć DA

Ostatki 2007
w nowych salach DA :)
20 luty 2007
ABY OBEJRZEĆ ZDJĘCIA KLIKNIJ NA PONIŻSZY OBRAZEK!

Parę godzin wcześniej...

Tak, jeszcze jeden rzut oka, bo chciałoby się mieć pewność, że przygotowania nie poszły na marne. Wszak zaniedbany drobiazg może zepsuć całość. Wygląda jednak na to, że wszystko zostało dopięte na ostatni guzik: wypolerowane klasztorne kąty lśnią czystością, w powietrzu wciąż jeszcze unosi się zapach świeżej farby a równo ustawione krzesła przy wejściu stoją w gotowości przyjąć pierwszych ostatkowiczów.

Po niecierpliwych oczekiwaniach - rzec można z sumieniem czystym - gotowe! Mamy nowe, jeszcze piękniejsze miejsce do naszych, jakże równie pięknych duchowych spotkań. Barwne pokoje przyciągają uwagę swym ciepłem, zmienne tony kolorów w poszczególnych pomieszczeniach wywołują wrażenie przytulności i wyznaczają sfery dla różnych "stanów skupienia": zieleń "pokoju nadziei" wycisza, pomarańcz niesie niemal śródziemnomorską (hmm...Ziemia Święta?) pogodę myśli, a duża sala stwarza wiele możliwości m.in. do wykładów czy do spotkań w większym gronie jak to było w ten pamiętny wtorkowy wieczór.

Przez żołądek do serca, bo "skarb tam gdzie i serce twoje". Ustawiony w holu stół uginając się od pysznych domowych sałatek i wypieków przyciągał zmęczonych ostatkowym szaleństwem niezmordowanych tancerzy. Właśnie na owym stole wylądowały w międzyczasie torty dla Agnieszki i Asi. Jako, że urodzinowe ciasto to rzecz, można by rzec, ulotna, dziewczęta dostały od przyjaciół trwalsze upominki.

Ducha trzeba w wierze trenować, tak by radził sobie z pokusami, które jak widać czyhają nawet pod klasztornym sklepieniem. Aby nie popaść w obżarstwo, wszak jeden z grzechów głównych, Marcin porwał do wspólnej zabawy w klimacie irlandzkim, co było przyczyną wielu uśmiechów i radości. Wspólne zaś ostatkowanie zakończyliśmy wyjściem z sali tanecznym krokiem poloneza. ;)

Możecie wierzyć lub nie, ale to wszystko działo się naprawdę zimą 2007 w wieczór kończący karnawał, a w przeddzień Popielca, w warszawskim klasztorze Ojców Dominikanów, co wielu niedowiarkom oczy może na świat otworzyć, a prawdziwie wierzących utwierdzić w przekonaniu, że nawet karnawał w Rio de Janeiro nie przyćmi naszego blasku wspólnego radowania.