Kronika zdjęć DA

kalendarium

Majówka 2006
Długi weekend majowy na Hali Boraczej
28 kwietnia - 3 maja 2006
ABY OBEJRZEĆ ZDJĘCIA KLIKNIJ NA PONIŻSZY OBRAZEK!

Jak zawsze spotkaliśmy się o umówionej godzinie na dworcu wschodnim. Kiedy dotarłem byli już prawie wszyscy. Brakowało tylko jednej osoby-najważniejszej O. Janusza. Rozpoczął się właśnie długi weekend majowy. Ludzie ruszyli na spotkanie z przygodą i przyrodą. Miasto zostało zakorkowane. Ojciec został uwięziony pośród dzikiego tłumu, gdzieś pośrodku miasta na ulicy. W ostatniej niemal chwili wyłonił się na peronie i wsiadł do pociągu. Ruszyliśmy w świat, ku nowemu, ku nieznanemu, ku poznaniu i uduchowieniu. Pociąg potoczył się po torach. Byliśmy szczęśliwi że nasze życie zostanie wzbogacone o nowe przeżycia, wrażenia. Nocą dotarliśmy do Żywca, a stamtąd autokarem dojechaliśmy do Skałki. Było już chyba daleko po północy, kiedy znaleźliśmy się pośród ciemnego, gęstego, mrocznego lasu. Dalszą drogę musieliśmy przebyć pieszo. Droga wiodła pod górę, kręcąc się i wijąc pośród skał. Towarzyszyła nam szum potoku. Niebo było spowite chmurami a my szliśmy oświetlając sobie drogę światłem naszych komórek. Kiedy dotarliśmy do bazy było już późno, więc od razu poszliśmy spać.

Zaczął się nowy dzień, który przywitaliśmy hymnem do Pana. Po Jutrzni i śniadaniu wybraliśmy się w góry. Ojciec zabrał nas na Halę Lipowską. Szlak wiódł przez dzikie, porośnięte gęstymi gąszczami lasy, pokryte jeszcze grubą warstwą śniegu. Hale i łąki pokryte były bujnym kwieciem. Całą ta krainę pokrywała mgła, która swym płaszczem otulała każde żywe stworzenie. Była to niczym nie kończąca się Opowieść z Narnii. A my parliśmy na przód, przed siebie gwarząc i rozmawiając. Inni jeszcze w majestacie przyrody myślami uciekli do świata wspomnień i marzeń. Po drodze podczas krótkiego postoju puszczaliśmy latawce. Zatrzymaliśmy się na chwilę w schronisku na niewielki posiłek. Radośni i uśmiechnięci wróciliśmy na obiad. Mszą św. zakończyliśmy dzień. Wieczorem przy kominku wszyscy razem zebrani bawiliśmy się w zabawę wymyśloną przez Kubę. Każdy musiał wymienić po kolei wszystkie imiona osób, które były na wyjeździe. Jest to naprawdę dobra metoda aby zapamiętać wszystkich.

Następnego dnia rano obudził nas kogut. Śniadanie jak zwykle czekało już przygotowane. Tym razem wyprawa była nieco lżejsza ale jednak dla niektórych z nas okazała się zbyt trudna. Pewna grupka oddzieliła się od nas już przy pierwszym napotkanym śniegu. No cóż w życiu człowieka bywają słabe chwile kiedy nie może iść dalej i wraca. My poszliśmy dalej. Czy było warto? Niech to będzie tajemnicą każdego z nas. Pokonaliśmy własne słabości. Nie baliśmy się podjąć trudu, nie straszne były dla nas śnieg i woda. Liczyło się tylko to co jest przed nami. I tak przemierzyliśmy kolejne połacie lasu. Już na początku spotkaliśmy charakterystyczne dla tych obszarów owcze stada. Ileż to było radości kiedy mogliśmy podziwiać piękno gór. Cały ich majestat i wielkość wzbudzały w nas pokorę. Doszliśmy do Żabnicy a z tamtąd asfaltem prosto do domu na obiad. Po drodze odmówiliśmy różaniec. Dzień zakończyliśmy Mszą św., wszak była to tez niedziela. Wieczorem po nieszporach siadaliśmy wokół rozpalonego ognia w kominku i gawędziliśmy. Czasami do późnych godzin nocnych grywaliśmy w mafie albo w łapki. Na zewnątrz panowała głucha cisza. To noc opowiadała ludziom bajki na dobranoc by szli spać.

Nastał poniedziałek. Było pochmurno. Dzisiejszego dnia wybraliśmy się na Baranią Górę. Była to najtrudniejsza i najdłuższa trasa podczas naszego wyjazdu. Szliśmy gęstym, ciemnym, świerkowym lasem. Po drodze mijaliśmy ogromne połacie powywalanych drzew. Przez niektóre z nich przyszło nam się przedzierać. Było dużo śniegu, niektórzy zapadali się aż do pasa. Twardo szliśmy dalej. Było chłodno. Dziewczyny z weterynarii opowiadały straszne historie o zwierzętach. Odpowiedzialni dyskutowali nad problemami obecnego świata. Inni jeszcze walczyli ze śniegiem. Ale i tak większość trasy przebyliśmy w milczeniu. Ten trud został nam wynagrodzony. Ze szczytu podziwialiśmy Beskid Śląski. Po powrocie opowiadaliśmy innym to co żeśmy widzieli. Wapniaki zazdrościli nam kondycji. Tego wieczoru szefostwo pozwoliło na urządzenie dyskoteki. Ale bawiła się nie znaczna grupka osób. Reszta poszła spać.

We wtorek w góry wybrały się jedynie pojedyncze osoby. Zmęczenie, po zimie jeszcze nie odzyskana kondycja nie pozwoliły na dalsze wędrówki. Znaleźli się i tacy, którzy postanowili pojeździć konno. Był to ostatni dzień spędzony w górach. Nocą przy zapalonych świecach słuchaliśmy muzyki. Każdy z nas miał zabrać ze sobą swoją ulubioną piosenkę. Zamyśleni i zasłuchani trwaliśmy razem. Noc zdawała się wydłużać aby ta chwila trwała dłużej. Smutek ogarnął wszystkich. Następnego dnia mieliśmy powrócić do rzeczywistości. Czekał nas powrót.

I tak nastał ten moment. Pożegnanie z górami. Kończył się pewien krótki rozdział w naszym życiu. Trzeba było wracać. Każdy z nas pozostawił cząstkę siebie w tych górach. Na początku obcy sobie ludzie stworzyli pewien krąg, który dawał pewnego rodzaju bezpieczeństwo. Zostały zawarte nowe znajomości, przyjaźnie. Stare się umocniły. A świat stoi jak stał niewzruszony na ludzką niedole. Podczas tego krótkiego pobytu wielbiliśmy Boga za jego wielkość i miłość. Dziękowaliśmy mu za jego dobrodziejstwa. Dziękujemy Mu za czas spędzony razem. Dziękujemy też Ojcu Januszowi, prezesowi Kubie, Małgorzacie i Oli oraz uczestnikom za wspólna modlitwę i wspólnie przebyty czas.

Do warszawy wróciliśmy pociągiem. Po długich pożegnaniach na dworcu wszyscy rozeszli się w swoje strony. Podróż dobiegła końca.

Piotr Rafał Cieloszczyk
Maj 18 V 2006

fot. Kasia Bieńkowska, ol:)