Kronika zdjęć DA

kalendarium

Sylwester 2003
Hala Boracza
26 grudnia 2003 - 4 stycznia 2004
ABY OBEJRZEĆ ZDJĘCIA KLIKNIJ NA PONIŻSZY OBRAZEK!

26 grudnia 2003 roku, wesoła sfora SADystów porzuciła świąteczne słodycze, karpie, uszka i różne inne dobrości, aby oddać się białemu szaleństwu. Po wielogodzinnym kiszeniu się w pociągu, podwózce busikiem i mozolnym drapaniu się pod górę, znaleźliśmy się na Hali Boraczej. Dodam może, że była chyba druga w nocy, mróz, ślizgawica i ciemno. Dzięki Mikołajowi zlokalizowaliśmy chałupę, w której mieliśmy się zatrzymać i wtarabaniliśmy się do środka. Gospodarze wiedzieli wcześniej co się święci, dzięki czemu uniknęliśmy poszczucia psami. SADyści opanowali dom. Zimno na zewnątrz i co gorsza wewnątrz, ale trudno, skłoniwszy głowy SAD padł zm(r)orzony snem, aż Boracza zadygotała w posadach.

Dzionek obudził nas piękny i taki ciepły, że aż śnieg postanowił że się upłynni. Nie tracąc czasu, po stałych elementach dnia (pobudka, zęby, jutrznia, wcinanie..) rozproszyliśmy się po stokach i szlakach. Jeździliśmy i chodziliśmy zaciekle, aż do obiadu, który miał miejsce między 16 a 17:00. Śniegu zaś ubywało. Nie było z nami ani jednego Ojca, ni nawet Brata, więc czas który normalnie poświęcilibyśmy na mszę, mogliśmy spokojnie spożytkować w schronisku. Wieczór spędziliśmy no podjadaniu, gadaniu, hazardzie, spaniu, konserwacji sprzętu, myciu głowy itd. I tak minął wieczór i poranek, bardzo przyjemny dzień drugi".

W nocy, ponoć zaczęli palić w piecu i było już cieplej, ale i tak nie każdy to odczuł. Ja nie wiem, bo w odróżnieniu od tych co nie odczuwali, spałem. Ten dzień nie był jak co dzień, co jednak nie odróżniało go od innych. Do ciekawszych dokonań SADystów, należała dewastacja najbliższego wyciągu. Co ciekawe, odbiło się to szerokim echem w okolicy i gdzie nie postała nasza noga, tam zawsze byliśmy serdecznie witani i oferowano nam zaskakujące bonifikaty na karnety. Mając na koncie takie osiągnięcia, wszystkim dopisywał humor, apetyt i dobre pomysły na dalsze spędzanie wolnego czasu. Jedynie śnieg, przerażony tym co zaszło, mknął w dół, pod postacią potoczków, jedynie przestając w kałużach i bajorach, by łypnąć na dalszy bieg wydarzeń. A my zrobiliśmy użytek z sanek, piguł i schroniska na czubku Bo-raczej ... nie?

Kolejnego dnia, dołączył do nas Ojciec Michał OP, z razu przechrzczony Marianem i kolejna dawkę SADystów. Od tego momentu byliśmy już grzeczni i codziennie razem z Fretkami, którzy mieszkali kawałek powyżej nas, uczestniczyliśmy we mszy. Niestety z zimowej aury zostały liczne białe placki na czarnym błotku, przez co tylko wędrowcy opuścili nasze gniazdo. Przełamanie impasu przyniósł dopiero, następnego popołudnia, przyjazd wielebnego O. Mirosława wraz z ostatnią partią sadzonek. Naturalnie do tego czasu nikt z nas nie próżnował. Jedni myli głowę, drudzy byli w sklepie, a jeszcze inni zjeżdżali na sankach i wcierali w siebie resztki białego. Staną nawet ostatkowy bałwan. Świeżo przybyłych, tak bardzo paliła ochota do jazdy, że udało im się namówić jeszcze kilkoro z nas i ruszyliśmy na stok. Warunki były opłakane. Po nieszporach, mszy i kolacji, część ze spokojem ducha poszła myć głowy a inni, co bardziej nieodporni na trudne warunki, udali się topić smutki w schronisku.

Po nocy, przyszedł dzień. Czyli bez większych zmian, a jednak dzień specjalny. Ostatni w roku, przełomowy. Apogeum odwilży. Dzień w którym Jaś i Jurek zdobyli Pilsko (siekierka!). Również tego dnia pod wodzą Ojców ruszyły ekspedycje na Halę Lipową, jak mawiają Boraczanie, miejsce ostatniej ostoi śniegu. Aj, jak tam było świetnie! Najpierw dwugodzinne podejście, ze sprzętem na plecach. Czarnym szlakiem, po stromiźnie, im bardziej na północ tym zimniej, kopny śnieg. W nagrodę piękne widoki i godziny jeżdżenia w przyzwoitych warunkach. Do najlepszych akcji zaliczam nocny zjazd z Lipowej, pośród drzew, błyskiem w dół, w ciemność. Wieczorem przyszedł czas na świętowanie. Sado-Freto zabawa była przednia. Nowy rok powitaliśmy Mszą Świętą, po której udanie kontynuowaliśmy imprezkę.

Pierwszy stycznia 2004 roku leniwym był dniem, ale za to niosącym nową nadzieję, gdyż po usilnych modlitwach, zaczęło sypać!! Ciekawym zdarzeniem była bitwa o sanki, które w świątecznym upojeniu zgarnęli nam poprzebierani za diabły kolędnicy. Zero-drugi był orgią śnieżnych szaleństw. Niestety, wtedy też zaczęliśmy się rozjeżdżać do domów. Kolejne dni były fantastyczną zabawą w świeżutkim śniegu.

Czwartego stycznia, z samego rana, gospodarz zaprzęgną konia do sań, a my załadowaliśmy na nie bagaże i samemu, na dużych lub małych sankach kuligowaliśmy w dół. Potem bus, pociąg i Warszawa.

Nie muszę chyba dodawać, że było zarąbiście i że SNOWBOARD RULEZ !

mb. alias ancymoon
20.06.2004
zdjęcia dodane 31.10.2006

fot. Paweł W.