Kronika zdjęć DA

kalendarium

Żagle 2000
Obóz żeglarski na Mazurach
8-22 lipca 2000
ABY OBEJRZEĆ ZDJĘCIA KLIKNIJ NA PONIŻSZY OBRAZEK!

Tej wiosny kilka osób z naszego Duszpasterstwa brało udział w kursie na stopień żeglarza jachtowego. Zajęcia teoretyczne skończyły się w maju, do zakończenia szkolenia pozostał wymóg wypływania 100 godzin na jachcie. Część z tych godzin "wyrobiliśmy" w majowe i czerwcowe weekendy na Zalewie Zegrzyńskim, resztę postanowiliśmy uzupełnić podczas "rejsu" po Mazurach. Za dwutygodniowy obóz kierownictwo kursu obiecało zaliczyć nam 60 godzin pływań. Tak więc wyczarterowaliśmy jachty i w sobotnie lipcowe popołudnie zaokrętowaliśmy się w Mikołajkach na 3 jachty: Maka 707 "Ewa", Fokę "Yoko" i Oriona "Nana". Makiem dowodził jeden z naszych duszpasterzy, ojciec Cezary Binkiewicz OP, pozostałymi jachtami nasi starsi stażem koledzy: Foką s.j. Karolina Tworos a Orionem ż.j. Kuba Wasiak a potem ż.j. Ania Ludwicka. W czasie dwóch tygodni dotarliśmy najdalej na północ do Węgorzewa a na południe do Rucianego. Mieliśmy wiele przygód - jedną ze słynniejszych zobaczycie na zdjęciu. Trochę o naszym rejsie możecie dowiedzieć się również z zamieszczonych poniżej fragmentów dziennika pokładowego Maka. Zapraszamy do przeczytania i obejrzenia zdjęć...

Data udostępnienia na stronie: 03.01.2001

---

Dziennik pokładowy jachtu "Ewa".

Załoga pod dowództwem o.Cezarego Binkiewicza, w składzie:

1. Monika Trząskowska
2. Magdalena Ciesielska
3. Dariusz Olszewski
4. Mateusz Jacukiewicz

08.07.00

16:20 Mikołajki
Cumy oddane!!!
Bajdewindem płyniemy w kierunku kanałów północnych, ze znikomą prędkością.
Załoga zgrana!!!

22:00
Cumy rzucone. Właśnie kończymy kolację. Za nami kawał drogi i msza. Wszystko się psuje i ciągle trzeba wszystko naprawiać. Łódka to prawdziwa salonka. Możemy w środku odprawiać mszę, więc mamy nowe oblicze kościoła pielgrzymującego. Komary atakują. Darka jeden ugryzł w palec. Bronimy się chemicznie.
Na wszystkich łódkach powoli zapada sen. To znaczy wszystkie działania zmierzają do koi. Tylko kot Karoliny jest w swoim żywiole i kombinuje jak tu zejść na ląd. Teraz trochę kropi, ale może jutro będzie cokolwiek wiało. Dziś po południu było nieźle (siła wiatru do 3). Ale jutro płyniemy w kanały.
Z prasłowiańskim pozdrowieniem. PA!!! Matti - Makgajwer

Wredne komary. Jeden ukłuł Magdę w lewą powiekę. To mój pierwszy rejs i z przyjemnością stwierdzam, że na żaglówce może być szafa z wieszakami, stół i dość dużo miejsca na ubrania i jedzenie. Żeglowanie tym "salonem" też sprawia dużo radości, tylko trzeba dużo siły do trzymania szotów i rumpla. Następną ciekawą częścią tej łódki jest silnik - ciekawą i praktyczną. Ale największą atrakcją jest oczywiście załoga.
Monika.

10.07.00
Dzień trzeci. Nareszcie wieje. Płynęliśmy przez kanały cały dzień na motorku. Wszyscy sfrustrowani i znudzeni całodzienną flautą. Wieczór wczorajszy był dość dziwny. Wszyscy na siebie czekali, bo chcieliśmy coś ze sobą zrobić (iść na piwo itp.) W końcu kupiliśmy piwo i siedzieliśmy w naszej salonce.
Dziś od rana ruch. Najpierw odbyłem spacer po Giżycku, z bańką na benzynie, no i śniadanko. Widziałem dziś najdroższą umywalkę świata, 2zł za skorzystanie z umywalki (port w Giżycku). Właśnie pokonaliśmy Kanał Niegoćiński. Bardzo płytki. Zaczęła się narada. Płyniemy na Dobskie. Dziś już ogólnie lepszy nastrój.
Niebo bezchmurne, więc wszyscy się opalają. Zamieszanie na pokładzie. Znowu płyniemy. Wiatr słaby.
Płyniemy na północ, wiatr południowo wschodni, temperatura 25-30^oC. Zachmurzenie 10%, powiem krótko:
Dobrze jest. Po spotkaniu z ekipą państwa Lisów, przed nami wielkie jeziora, które wcale nie są wielkie, ale ktoś to tak wymyślił, więc dobrze jest. Wszelkie manewry wykonujemy głównie na silniku, który jeszcze nas nie zawiódł (niech by spróbował!!!)
Aha. Nie płaciliśmy za port. Nikt się po pieniądze nie zgłosił. Mówią że pieniądze leżą na ulicy. Na wodzie chyba też, ale tu czy tam, trzeba się po nie zgłosić. To tyle. Nic więcej mi do głowy teraz nie przychodzi.
Więc prastarym słowiańskim pozdrowieniem: PA!
Z łódki BOLS mówił kapitan Baranowski.

Dnia ciąg dalszy!
Po wczorajszym deszczu i chmurach, dziś nagroda słońce i wiatr!!! Żeńska część załogi może oddać się upragnionemu, wyczekiwanemu i ulubionemu OPALANIU!!!
(chmurka przysłoniła słoneczko - chlip)
Pokład wyczyszczony, ręczniki na fordeku-balkonie przygotowane, mężczyźni oddają się koncepcyjnej pracy, czyli bezpiecznemu prowadzeniu naszego jachtu.
Czas na leniuchowanie.
Niech żyją wakacje!!!
Niewiasty.

Wpis uzupełniający 10.07.00
Wyniki wizytacji wypadły zadowalająco - ciepłe przyjęcie, ciastka, picie :-)
Wobec deszczu nie ma nic do roboty, siedzimy i palimy... spirale na komary.
koniec wpisu KHK.

11.07.00
Dzień fajny. Pogoda super. Wiatr w porywach do 4 w skali Beauforta. Pobyt w Sztynorcie był krótki ale budujący. Obiad - grill i sałatka. Bardzo dobra zresztą. Dziś rano ostatni desperaci wylądowali. Ania na "NANIE". Mają kłopoty z mieczem. Chyba wszystko naprawili. Dziś wieczór ciągle mamy akumulator a Jarkowi nie chce się go zabierać więc go wykorzystujemy. W ogóle to Jarek powinien dostać ksywkę: kpt. Moby Dick. Ale zobaczymy. W naszym duszpasterstwie wszyscy mówią sobie po imieniu i ksywy są chyba niemodne. A szkoda. To jest niezły klimat. Kot ciągle żyje i jeszcze nie rzygał. Ja myślę że już nie będzie ale natura jest nieubłagana. Ten port jest fajny. Miły bosman i są tu fajne latryny. Klasyka. Drewniane budki a drzwi z długim łańcuchem. Trzeba go trzymać w trakcie "załatwiania" inaczej mógłby nam wtargnąć na kolana nieproszony gość! To tyle.
Z pokładu łódki Mak 707 specjalnie dla państwa: prof. Dżennik prezes towarzystwa dywanów latających i żagli.

12.07.00
Pogoda sztormowa. Wiatr dochodzi do 7 w skali B. Teraz trochę osłabł. Wiem że wiała siódemka bo tę pogodę znam doskonale. Gdy jezioro wygląda jak morze, a na falach są nie grzebienie ale bałwany, wtedy wiem że wieje siódemka. Można to poznać po drzewach na brzegu. Bo reagują nie pojedyncze gałązki ale podmuch wiatru powoduje ugięcie całego pnia. Poza tym kiedyś w taką pogodę prawie wywaliłem łódkę więc zdarzenie pamiętam doskonale. Wtedy też nie doceniliśmy siły wiatru. Wydawałoby się że tak troszkę wieje. Dopiero gdy awaryjnie dopłynęliśmy do portu (zerwana wanta topowa) dowiedzieliśmy się że wiała siódemka. Niektórzy powiedzą że przesadzam ale ja tę pogodę pamiętam doskonale. Teraz wiatr osłabł. Maks 3 B. Dzisiejszej nocy wzięliśmy pasażera na gapę. Spał z dziewczynami. Oficjalnie stwierdzam że męska część załogi jest zazdrosna. Tak więc więcej go tu chyba nie ujrzymy. O właśnie widać zaspany "ryj" Magdy. Co za śpiochy! Wstawać! Płyniemy! Bo wczoraj pływaliśmy co kot Karoliny napłakał. Szkoda żeby tak wiało na pusto. Szykuje się wyprawa na Mamerki. Zobaczymy. A więc żagle staw.
Dla państwa z portu XXX 1- szy mechanik łódki Ewa, gen. W. Jaruzelski.

Jesteśmy na Mamrach STOP. Ale buja STOP MATTI STOP.

13.07.00 16:00
Nieźle wieje - 5B . Wypłynęliśmy z Kanału Węgorzewskiego kołując. Wiatr nieźle wieje pcha do wejścia kanału. Wypływamy z trudem jakieś 100m od brzegu i zwalniamy hol. Stawiamy żagle. W tym czasie załoga Foki odepchnięta wiatrem usiłuje postawić żagle. Nasza bohaterska załoga postawiła już żagle gdy nagle spostrzegamy, że Foka ma kłopoty. Jak jeden mąż cała nasza załoga podrywa się na widok jachtu wpływającego w trzciny. Decyzja zgodna. Natychmiast płyniemy na ratunek. W tym czasie do Foki podpłynął jacht "Wyśpiewana" jednak brak doświadczenia załogi daje znać o sobie i omal sami wymagają ratunku. Ledwo ocaleli. Nie dali rady. No cóż. Trzeba głową. Wkraczamy więc my. Plan jest doskonały. Zrzucamy żagle, płyniemy na wysokość uwięzionej Foki i stajemy na kotwicy. Na kotwicy opuszczamy się do ratowanych i również na kotwicy wyciągamy ich na wodę gdzie mogą postawić żagle. Wprowadzamy nasz plan w życie. Przy sterze wyborny sternik - Monika. Sprawnie zrzucamy żagle i stajemy na kotwicy. Operator kotwicy - Darek. Przy żaglach świetni żeglarze: Magda i o. Cezary.
Stoimy na kotwicy. Z dziobu info: kotwica za krótka. Przedłużamy kotwicę cumą dziobową. Teraz już starczyło. Opuszczamy się do trzcin i czekamy aż Jarek stojący po pas w wodzie poda nam cumę dziobową z Foki. Teraz przy sterze o. Cezary, przy cumach Darek, Monika i Magda. Ja przy silniku, Jarek podaje nam cumę i bierzemy ich na hol (znowu). Nasza doskonale zgrana załoga przystępuje do walki z żywiołem. Pada komenda " kotwicę wybieraj" i powoli wyciągamy się na pełne jezioro. Wiatr jest bardzo silny. Po chwili bohaterska załoga wyciąga również Fokę. Jarek ledwie zdążył wsiąść. Dzielni cumowi wyciągają nas walcząc z wiatrem i oporem oby łodzi. Walka nierówna ale ją wygraliśmy. Trudem całej załogi wyciągamy się na kotwicy. Kotwica pion! Włączamy motor i powoli wyciągamy pechową załogę z opresji tym razem dalej na wodę. Stawiają żagle i zwalniamy hol. Uratowani ! Jesteśmy wszyscy szczęśliwi. Słychać gratulacje i pochwały. Wszyscy żyją! Nasza dzielna załoga stawia żagle i błyskawicznie halsuje na jezioro. Wszyscy jesteśmy zadowoleni. Foka obiecała nam piwo. Ale nie to jest najważniejsze. Jesteśmy bohaterami. Bierzemy kurs na Sztynort i płyniemy. Na uwagę zasługuje postawa naszej załogi. Wiemy jedno. Po dzisiejszym dniu nikt nas już nie pokona! świetne zgranie i poświęcenie to nasza dewiza! To był kawał dobrej roboty. Dziś jesteśmy dumni z siebie nawzajem.
Z pokładu "Ewy" dla państwa mł. ratownik WOPR Mateusz Jacukiewicz.

18.07.00. Niegocin
Pogoda fatalna, chociaż nie jest tak źle, bo wieje wiatr. Zachmurzenie 100%, mżawka. Płyniemy do Mikołajek. Wczoraj wzięliśmy udział w akcji ratowniczej. Chwilę po 14:00 zaczęła się burza, a my dosłownie kilka minut przed nią dobiliśmy do Wilkas. Na wysokości pomostu, gdy zaczęła się burza, wywrócił się "Pegaz" starego typu. Chcieliśmy od razu wypłynąć na silniku, ale wiatr dopychający do kei o sile nawet 7B uniemożliwił nawet odbicie od portu. Dopłynął do nich bosman i podjął rozbitków. Potem dopłynął do nich jakiś jacht i wziął część załogi na pokład. Potem wypłynął z portu bączek z ludźmi, którzy poprosili nas o pomoc w ratowaniu jachtu. Więc wzięliśmy silną załogę i popłynęliśmy. Podpłynęliśmy do wywróconego jachtu i podjęliśmy próbę ratowania. Niestety nie było możliwości podniesienia jachtu bez nurkowania a to byłoby trochę ryzykowne. Podpłynęli ratownicy i oznajmili nam, że musimy trochę poczekać, bo nurkowie podnoszą katamaran. Czekaliśmy kilka godzin. W tym czasie zjedliśmy bulion i ciasteczka. Gdy wreszcie się doczekaliśmy, z przepływającego obok jachtu doszła nas wiadomość o zaginionym załogancie [z innego jachtu - przyp. red.]. Musieliśmy więc jeszcze dłużej czekać [tam popłynęli ratownicy - przyp. red.], ale to rozumieliśmy. Przyszło co do czego i przed wieczorem podnieśliśmy jacht do góry (leżał teraz bokiem). Tak go ratownicy zaholowali powoli do portu w Wilkasach. Tak zakończył się nasz udział w akcji ratowniczej. Wieczorem przy piwie głównym tematem wciąż były wspominane na gorąco przeżycia i sytuacje. Na szczęście tu nikt nie zginął. Wszyscy jednak wiedzieli że obok nas zaginął człowiek.

fot. Mateusz, Marcin