Kronika zdjęć DA

kalendarium

Zdiar 1
Narty na Słowacji
5-13 lutego 2000
ABY OBEJRZEĆ ZDJĘCIA KLIKNIJ NA PONIŻSZY OBRAZEK!

Ta strona dzierży swego rodzaju duszpasterski rekord: opis został udostępniony dwa lata i tydzień po zakończeniu obozu, dokładnie 21 miesięcy po udostępnieniu na stronie zdjęć. Oto właśnie rzeczony opis.

***

        Jest piątek, 5. lutego, kwadrans po dwudziestej. Powoli wdrapuję się po schodkach na peron przystanku tramwajowego przy rondzie Romana Dmowskiego. Na przystanku stoi akurat siódemka. Szybki manewr i jestem w środku zatłoczonego tramwaju. O godzinie 20:29 wkraczam już do nowoczesnego gmachu Dworca Wschodniego. Szybka lustracja budynku pozwala mi stwierdzić brak oczekiwanej przeze mnie grupy akademików. Po kilku minutach pojawiają się Oni i Kaznodzieja. Razem kierujemy się ku peronowi. Ze smutkiem konstatujemy jednak, że jego poziom wypełnienia przekracza 100%. Ale przecież są wśród nas tacy, którzy potrafią walczyć. Gdy nadjeżdża pociąg, w mgnieniu oka wskakują do niego, następnie my wrzucamy im przez okna nasz ciężki sprzęt. Po zajęciu miejsc i wyruszeniu ze stacji rozpoczynamy długą i upojną noc w pociągu...

        Tak właśnie zaczął się mój feryjny duszpasterski wyjazd w słowackie Tatry. A oto ciąg dalszy.

        Pociąg przybył do Zakopanego rankiem. Po jego opuszczeniu skierowaliśmy się ku dworcowi autobusowemu, gdzie (na szczęście) nie udało nam się zmieścić w burżujski autobus PKS-u jadący prosto do Ždiaru. Przeszliśmy więc na postój "busowy", gdzie, ku uciesze mojej traperskiej natury, bezpośredni kurs na Słowację pozostawał poza zasięgiem finansowym przeciętnego młodego polskiego turysty, co z kolei spowodowało, że - zgodnie zresztą z pierwotnymi zamierzeniami - postanowiliśmy udać się busem jedynie na przejście graniczne na Łysej Polanie a dalej jakoś sobie radzić. Zaraz po przekroczeniu polsko-słowackiej granicy poszliśmy na zastavkę Slovenskej Autobusovej Dopravy (czyt. przystanek PKS-u), by, nie zwlekając ani chwili (bo trafiliśmy akurat na godzinę odjazdu) i za cenę tak nikłą że nie wymagającą wzmianki w niniejszym opracowaniu, podążyć autobusem do Ždiaru.

        Tak oto przybyliśmy na miejsce. Za naszymi przewodnikami udaliśmy się na poszukiwania chaty o odpowiednim numerze, zwanej popularnie chatą Kovača. Poszukiwania nie były długie ani nużące, jednak ich finał okazał się dość nieoczekiwany. Odnaleziona chałupa posiadała wszelkie walory domku przeznaczonego do zimowego wypoczynku, miała tylko jedną, rzekłbym dyskwalifikującą, wadę - była zamieszkana. Po skontaktowaniu się odpowiednich instancji i pewnym wyjaśnieniu sprawy okazało się, że w wyniku rzekomego "nieporozumienia" nasza chata została wynajęta jakimś Niemcom na najbliższe jeszcze kilka dni. Fakt ten zrodził, oględnie mówiąc, pewne niezadowolenie wśród uczestników naszej wyprawy; od tamtej pory datuje się słynne określenie: "špetny špekulant Kovač" dotyczące właściciela owego domku.

        Trzeba było jednak gdzieś mieszkać. W porozumieniu ze słowackim biurem podróży (które formalnie zapewniało nam nocleg) zatrzymaliśmy się więc w murowanym domku tuż obok "chaty špekulanta". Zajmowane tam trzy pokoje z kuchnią w pełni zaspokajały nasze skromne potrzeby. Było nas wszak (wówczas, bo skład przez cały wyjazd fluktuował) mniej niż 10 osób. Domek był przytulny i pewnie czułbym się w nim jak u siebie, gdyby nie spoglądający na mnie od czasu do czasu groźnie jeleń (z wyglądu raczej krowa) na rykowisku, przypominający wciąż, że jestem gościem "prywatnej kwatery" w kraju bądź co bądź jeszcze mocno socjalistycznym.

        Po południu wybraliśmy się na "zwiedzanie miasta" i poszukiwanie wyciągów. Niebo musiało chyba solidaryzować się z nami w smutku po stracie drewnianej chaty Kovača, gdyż od wczesnych godzin popołudniowych bezustannie płakało, topiąc na naszych oczach pozostałe w okolicy płaty śniegu. Wyprawa zakończyła się średnim sukcesem. Po dostrzeżeniu summa summarum jednego wyciągu, na stoku, dla którego określenie "średnio stromy" byłoby komplementem, w mokrych butach i umiarkowanie optymistycznych nastrojach wróciliśmy do domu. I tak - w dużym skrócie - upłynął poranek i wieczór - dzień pierwszy.

        Dnia następnego postanowiliśmy rozpocząć jazdę na nartach. Od nie najwyższej poprzeczki zresztą: udaliśmy się na poznaną poprzedniego dnia górkę. Tam nasi zawodowcy zaliczali jedną dziurkę (w karnecie) po drugiej, my natomiast z Anią i Pawłem spokojnie uczyliśmy się stawiać pierwsze kroki na nartach u podnóża tejże "góry".

        Trzeciego dnia odbyliśmy pierwszą "daleką" wyprawę na narty. Korzystając z uprzejmości Wojtka, który przyjechał poprzedniego dnia samochodem, wybraliśmy się do Bachledovej Doliny autem. Było to ładnych kilka kilometrów od Ždiaru. Po przybyciu na miejsce oczom naszym ukazał się wielki kompleks narciarski, złożony z czterech wyciągów, w tym jednego krzesełkowego (!). Na marginesie należy dodać, że te cztery wyciągi miały trzech różnych właścicieli i o jednym wspólnym karnecie na wszystkie można było tylko pomarzyć.

        Z początku dziwiło nas trochę, że wyciąg krzesełkowy w długich fragmentach swojej trasy prowadzi w dół zamiast piąć się w górę, ale szybko przeszliśmy do porządku dziennego nad tym curiosum, bo przecież takie detale nie stanowią dla nas problemu. Jeździliśmy więc. Zaawansowana grupa na krzesełku, kupiwszy karnet półdniowy, trochę mniej zaawansowani na talerzyku obok krzesełka, ja z Pawłem natomiast na sąsiednim stoku, bez karnetu, stresu i wydawania kasy, podchodząc sobie powoli pod górkę i trenując podczas zjazdu łuki płużne.

        Był to owocny dzień. Ukoronowaniem jego było odkrycie przez nasze narciarsko zaawansowane forpoczty Jezerska - Mekki Narciarstwa Zdiarskiego. Tak zwane Jezersko, wyciąg talerzykowy znajdujący się po przeciwnej stronie naszej góry, znajdzie jeszcze swoje miejsce w dalszym ciągu mojego opowiadania.

        Tymczasem "dzień się już nachylił". Trzeba było wracać do chaty, przygotować jakieś jedzenie, odprawić mszę i rozpocząć wieczorne dyskusje. I tak upłynął wieczór i poranek - dzień trzeci.

        Następnego dnia pojechaliśmy zobaczyć kolejne, ostatnie nie odwiedzone jeszcze w okolicy, tereny narciarskie. W tym celu wsiedliśmy w autobus SAD-u i pojechaliśmy, odwrotnie niż dnia poprzedniego, w stronę zachodnią. Kompleks narciarski nosił nazwę Stredisko. Było to już centrum z prawdziwego zdarzenia. Wokół małej dolinki po trzech stronach góry pięło się jakieś osiem wyciągów, talerzyków i orczyków. Bardziej jeszcze od wyglądu światowe były tu ceny. Karnety półdniowe były znacznie droższe niż w Bachledowej Dolinie. Z bólem serca kupiliśmy je i rozpoczęli szusy. Wracając popołudniowym autobusem do Ždiaru dzieliliśmy się wrażeniami z dnia. Przeważała opinia (mam wrażenie, że trochę spowodowana brakiem w kieszeni wydanych na karnet koron), że stoki nie są tak atrakcyjne jak nam się początkowo wydawało, w każdym razie nie na tyle, aby przyjeżdżać tutaj jeszcze. Odtąd postanowiliśmy jeździć zawsze do Bachledovej Doliny.

        Tak też robiliśmy każdego następnego dnia. Porannym autobusem (tym o 11:00 - żeby nie było niedomówień) jeździliśmy na przystanek Bachledova Dolina Razcesti. Stamtąd do wyciągów było około 15 minut marszu. Kupowaliśmy półdniowe karnety na krzesełko dzieląc się nimi w ten sposób, żeby mogli je wykorzystać również "wciągający się" na drugą stronę góry "zawodnicy" podążający na Jezersko. Poświęćmy teraz parę słów właśnie Jezersku.

        Jezersko było stokiem narciarskim przewyższającym przynajmniej o dwie klasy wszystkie pozostałe stoki w okolicach Ždiaru. W pokrywający tę stronę góry las wrzynały się dwie przecinki, a nimi poprowadzone były trasy, dość strome, szerokie a momentami przyjemnie zmuldzone. Największą zaletą obu tras był fakt, że - w przeciwieństwie do trasy "krzesełkowej" - nie trzeba było w żadnym ich punkcie podjeżdżać pod górę. W kilku miejscach można było znaleźć poletka odpowiednie do poćwiczenia jazdy w puchu (bo w ciągu wyjazdu parę razy spadł świeży śnieg). Co równie istotne, ceny karnetów były porównywalne z cenami krzesełka w sąsiedniej dolinie, co jeszcze dodawało atrakcyjności temu stokowi. Jezersko było ulubionym miejscem szusów ojca Jarosława, Ani i Agnieszki. Czasem można było tam spotkać również Edytę i Przemka. Ja także lubiłem zapuszczać się tam popołudniami. Jazda po tych wymagających trasach przywodziła na myśl wspomnienia z dużych ośrodków narciarskich.

        Słów kilka jeszcze o naszej chacie Kovača špekulanta. Udało się nam do niej przeprowadzić po kilku dniach. Był to ładny drewniany piętrowy domek, zbudowany w stylu neogóralskim. Na parterze mieściła się łazienka, kuchnia, jeden pokój mieszkalny oraz salon i "pokój za kotarą" - mieszkanie ojca Głodka. Na piętrze znajdowały się pozostałe dwa pokoje mieszkalne. Oczywiście najbardziej przytulnym pokojem w domku był salon: przestronny, wyposażony w piec, w którym paliliśmy drewnem by się rozgrzać a czasami nawet coś ugotować, posiadający dwa zgrabne okienka z drewnianymi okiennicami, wielki, również drewniany, stół i, co zdecydowanie najprzyjemniejsze, liczne miękkie łóżka jakby stworzone do wieczornego zalegiwania w cieple pieca i przy akompaniamencie trzaskających polan. Jak można się domyślać, takie warunki usposabiały do długich wieczorno-nocnych dyskusji w gronie obozowiczów. Ustalonym zwyczajem po wieczornej Eucharystii zasiadaliśmy przy stole (jeszcze przed chwilą ołtarzu) do kolacji, po jej zakończeniu zaś kontynuowaliśmy naszą integrację przy świetle świec i smaku herbaty, ciasteczek, mandarynek i innych smakołyków. Pamiętam że jedną z atrakcji tych podwieczorków była kiedyś nauka jedzenia biszkoptów pałeczkami, pod czujnym nadzorem Agnieszki, studentki sinologii. Wieczorami niektórzy lubili również raczyć się oryginalnym słowackim piwem, pozostali zaś chętnie do herbaty dolewali rumu. Należy przy okazji wyjaśnić, że przez cały turnus cały nasz obóz wypił tego rumu 2/3 butelki, pozostała 1/3 została opróżniona przez drugi turnus już bodajże pierwszego dnia...

        I tak mijały wieczory i poranki kolejnych dni. Przyszedł też (niestety) ostatni wieczór. Aby go godnie uczcić wybraliśmy się silną grupą na nocne szusy po oślej łączce, tej samej na której ćwiczyliśmy pierwszego dnia. Stok był oświetlony, klientów mało a pozostałe w kieszeni korony domagały się szybkiego wydania. I doczekały się. Jeździliśmy do białego ra... no, bez przesady, do późnego wieczora w każdym razie.

        Następnego dnia po południu wyjeżdżaliśmy. Tego dnia postanowiliśmy nie iść już na narty, nie mielibyśmy bowiem możliwości wysuszenia naszych narciarskich rzeczy. Zamiast tego mieliśmy zamiar wybrać się do pobliskiej Tatranskiej Kotliny aby zwiedzić znajdującą się tam Belianską Jaskinię. Rano natomiast oczekiwaliśmy następnej grupy, która przyjeżdżała aby nas wymienić (po prawdzie niektórzy nie mieli okazji zacząć ich oczekiwać gdyż nowa grupa przyjechała gdy co leniwsi trwali jeszcze w głębokim śnie). Tak więc po ich przywitaniu wybraliśmy się autobusem (zabierając też bardziej wytrwałych i mniej śpiących uczestników drugiego turnusu) do Tatranskiej Kotliny Po długiej wspinaczce od centrum miasteczka do znajdującego się w zboczu góry wejścia do jaskini i zakupieniu biletów rozpoczęliśmy zwiedzanie. W środku było dużo stalaktytów, stalagmitów, no i jeszcze parę stalagnatów. Kto chce dowiedzieć się szczegółów, niech przyjedzie zwiedzić Belianską Jaskinię. Zwiedzanie trwało niecałe półtorej godziny. Po wyjściu z jaskini i zejściu "do miasta" uraczyliśmy się hamburgerami, frytkami i innymi frykasami w barze z szybkim jedzeniem. Musieliśmy trochę poczekać na powrotny autobus, ale w końcu przyjechał i wczesnym popołudniem byliśmy już z powrotem w Ždiarze. Dokonaliśmy ostatnich pakowań i po wspólnej mszy udaliśmy się w gronie obu turnusów na uroczysty powitalno-pożegnalny obiad. Po szybkim jego zjedzeniu wróciliśmy po bagaże i pobiegliśmy na przystanek autobusowy w nadziei zdążenia na wcześniejszy autobus do granicy. Jak się później okazało, nadziei płonnej. Tak więc na Łysą Polanę dotarliśmy ostatnim zdążającym tam tego dnia autobusem. Był to swoisty wyczyn. Aby dobrze wyobrazić sobie panującą tam sytuację, należałoby porównać ją na przykład z tym co mam miejsce w pociągu metra w poniedziałek o 7:30 na stacji Wilanowska; dodatkowo każdemu pasażerowi należy włożyć na plecy stelaż i do ręki dać narty. To już w miarę dobrze ilustruje panujący w tamtym autobusie klimat, trzeba jeszcze tylko dołożyć pięciu celników podążających na kolejną zmianę na przejściu granicznym na Łysej Polanie. Można się domyślać, że nie wystarczało jeśli na jednym siedzeniu siedziały dwie osoby. Miejsce do sufitu upychało się plecakami. Mimo to: "beati qui sedebant". Niektórzy przez całą drogę stali z plecakami na plecach, często w pozycjach nie do pozazdroszczenia. Wreszcie wysiedliśmy. Uff... Przekroczyliśmy szybko granicę i tu czekała nas przykra niespodzianka. środki transportu do Zakopanego nie istniały. Ostatni pekaes odjechał wieki temu a busy, na których liczne przybycie liczyłem, jakoś nie zjawiły się. Zmysł kombinacji podpowiedział nam dwa rozwiązania: zamawianie busa przez telefon albo łapanie stopa wśród przejeżdżających przez granicę samochodów. Udało się nam w końcu to drugie, choć w 7 osób (tyle nas wracało) nie było to łatwe. Za jakąś niewiarygodnie wysoką cenę pewien Słowak zawiózł nas na dworzec kolejowy w Zakopanem. Tam, jak można było przypuszczać, liczba oczekujących na pociągi (powtórka z rozrywki - patrz początek wyjazdu) dążyła do nieskończoności. Mieliśmy jednak Przemka, który bohatersko rzucił się na (nie: pod) podstawiany pociąg i zajął nam przedział. Nastała długa pośpieszna noc. Niewiele pamiętam z tamtej podróży oprócz ciekawego epizodu, gdy w połowie drogi do pociągu wsiadł facet, zajął miejsce w naszym przedziale, po czym niezwłocznie zdjął buty, wyprostował nogi i położył je między dwoma naszymi koleżankami. Zrobił to tak skutecznie, że po pewnym czasie koleżanki zmuszone były opuścić przedział. Na szczęście po kilku godzinach facet wysiadł. Reszta podróży upłynęła spokojnie. O świcie wysiedliśmy na Centralnym, pożegnaliśmy się i rozeszliśmy każdy w swoją stronę. Może za rok znów spotkamy się na nartach.

dr
Data udostępnienia zdjęć: 22.05.2000
Data udostępnienia opisu: 22.02.2002

fot. Edyta, Przemek i inni